(Dîtinekê li ser şêwaza helbestî a helbestvan Nezîr Palo „Bihnxweşiya jinekê“ )
Gotar
December 6, 2024
Rêber Hebûn
Dûrî asêbûna ziman û tevina nîşanên tevderbasbûyî helbestvan Nezîr Palo şêwazekî tenik û hestiyar hilbijartibû taku helbestê carek din pênase bike , li deriyê ku dema wate ango naverok hêsan û xuya bighe nameyên afrêner biserdikeve û dighe armanca xwe û civak bi heman qatên xwe ve name werdigre, bêhtir civak di vê serdemê de bêhtir li wêjevanên xwedî şêwazekî diyar digerin bervajî nepenîbûn û asebûnê, wate ji vê ev e ku helbestvan Nezîr Palo xwe dide li ser gotûbêjê ligel jinê ji bo têgihiştina evîn, heyîn û sirûştê û naskirina seyrana mirovê hişmend di vê jiyana nehêne de , bi rengê evîn û dilsoziyê bi cîgehê re, de ka em li vê gotûbêjê binêrin : Rû 44: ( Min got/ belê tu mebesta minî/ez dibînim keskahî ji nava tiliyên te hişîn tê/Tîpên xwe di bê de biweşîne/bila bibin ewr û stran û bihar./
Mebestên helbestvan di vê gotûbêjê de:
Bangekî zelal e ji peywendiyeke hunerî mirovî bi jinê re ji bo vekolîna jiyanê û bidestxistina şadiyê.
Dîtineke felsefî bi du van gotûbêjan ve heye bîngeha xwe ji jiyanek hevbeş û hevseng distîne.
Şêwaza hunandina helbestê dibe ku bibe şêwazke naskirî ji bo derxistina helbesta hestiyar ji kortên paşguhkirin û jibîrkirinê ve.
Zimanê Nezîr Palo naskirina evînê ye mîna rêbaza jiyanê û sazkirina aramiyeke giyanî, hewila wê di helbestên xwe de hewileke berketî ne barketî, ew dizane heta mirov xwe li pêş helbestê sirûştî nebîne wê huner hevsarê xwe nedêkî, ew banga şahiyê û hêviyê dike di çarçoveya têkiliya jin û mêrê hestiyar dike, girîngiya van dan û standinan sazkirina pireke qayim di navbera herdû zayendan de, ji bo armanckirina civakek zanyar û hişmend.
Nêzî sofîbûnê carne dibe dema wisa dibêje : Rû 82
(stuyê wê radimûsim/û ayeta xweda di afirandina bedewbûnê de dixwînim/
Helbestvan gelek li xeleka pesna yar dizîvire û wan bi dîmenên dewlemend dixemilîne bi herdû cûreyên pesindayîn û binavkirinê,dîmenên darengî û moralî, ev yeka jî dihêle helbest bîngeha pirsîn û xweşiyê be li cem xwendevan.
Encam :
Ev dîwan buçeyeke fereh e têde cîhan carek din xwe bi pergaleke nû û balkêş ava dike, helbestvan têde kedekî berçav dabû ji bo derxistina zimanekî sirûştî dizane çi dixwaze û bi çi rengî jiyanê ava bike bi awayekî hunerî armanca afirandineke nû hertimî dike.
